| کاربرد ویروس نوترکیب نیوکاسل بعنوان ناقل واکسن از دکتر محمدرضا عابدینی بیش از پنجاه سال است که واکسنهای مورد استفاده در دامپزشکی دچار تغییر اساسی نشده اند. درحاضر دو نوع اصلی واکسن های کشته و زنده دردامپزشکی طیور مورد استفاده قرار می گیرند. واکسنهای کشته شامل مقادیر فراوانی آنتی ژن به همراه مواد یاور روغنی و یاهیدروکسیدآلومنیوم هستند این واکسنها موجب ایمنی قوی و بلند مدت به ویژه پس از استفاده اولیه ازواکسنهای زنده می شوند. واکسنهای زنده، بطور معمول حاوی فقط یک آنتی ژن بوده که ممکن است به روش مناسب تخفیف حدت یافته ویا بطور طبیعی بدون حدت باشند. امروزه و براساس بیولوژی مولکولی، ژنهای ارگانیسم های بیماریزا را وارد ناقل مناسب همانند یک ویروس و یا باکتری دیگر می نمایند. متعاقب تلقیح واکسن، ناقل تکثیر یافته و بدنبال آن ژن جایگزین شده نیز ازدیاد میابد و محصول این ژن موجب تحریک سیستم ایمنی میزبان می شود. از نظر تئوری، این موضوع نسل جدیدی از واکسنها را که به عنوان واکسنهای نوترکیب DNA شناخته می شوند بوجود آورده که این نوع واکسنها واجد مزایای بی خطر بودن واکسنن های کشته و نیز موثر بودن واکسن های زنده با همدیگر میباشند. پیشرفتهای اخیر روشهای مهندسی ژنتیک موجب طراحی یک نوع واکسن جدید نو ترکیب جهت استفاده در دامپزشکی گردیده است. اصول کار شامل انتقال ساختار هایی از عوامل بیماریزا که موجب تولید ایمنی می شود در داخل ویروس نیوکاسل به عنوان ناقل است. همچنین امکان اضافه نمودن ژنهای سایر عوامل پاتوژن یا آنتی ژنهای اختصاصی تومورها جهت طراحی واکسنهای جدید به این ویروس وجود دارد. این موضوع اخیراً توسط محققین دانشکده دامپزشکی دانشگاه مریلند در آمریکا مورد بررسی قرار گرفته و ایشان مشغول پژوهش در خصوص استفاده از ویروس نیوکاسل بعنوان ناقل جهت طراحی نسل آینده واکسنهای مورد استفاده در دامپزشکی هستند .
|
|
